Nasıl Anlatmalı?


Kızım büyüyor, akıllanıyor, kavramaya başlıyor. Ona neyi nasıl anlatmam gerektiğini, o küçük dünyasında nasıl bir düşünce zinciri oluşturmak gerekiyor? Her anne gibi ben de bilemiyorum. Ölümü, açlığı, insanlığın içinde bulunduğu acıları ona nasıl anlatabilirim? Psikologlara göre net bir şekilde çarpıtmadan, taraf olmadan. Örneğin bu dünyadaki eşitsizlikler 3,5 yaşındaki bir çocuğa nasıl anlatılmalı?

Lütfiye Kösten - Açlık

İnternette gezinti yaparken ressamların sayfalarına bakmaya bayılıyorum. Çok yetenekli genç arkadaşların yaptıkları harika resimler var. Bunlardan biri http://lutfiyekosten.com/
Onun sayfasını gezerken yukarıdaki resimi çok beğendim. Ekranda açık kalmış. Kızım gördü. "Bu çocuklara ne olmuş anne" dedi. "Açlar" dedim. "Neden" dedi? "Bizim kadar şanslı değillermiş" dedim. "Biz neden şanslıyız?" dedi. "Yemeğin daha bol olduğu bir ailede doğduğumuz için" dedim.
Sonra anlatmaya başladım  "Aslında dünyada herkesi besleyecek kadar yemek var. Ama birileri daha fazla yemek istediği için diğerleri aç kalıyor. Büyükler de küçük çocuklar gibi paylaşmayı bilmiyor. Artık çok büyüdükleri için onlara öğretecek kimse de yok. Bu yüzden sen daha çocukken paylaşmayı öğrenirsen ve başkalarına da öğretebilirsen, kim bilir belki sen büyüdüğünde hiç aç çocuk kalmaz"

Anladı mı? Sanmıyorum, ama resimdeki çocukların hele ki sağdakinin ifadesi kızımın kalbinde bir parça olsun yer ettiyse, bir şeyleri değiştirebileceğine dair benim cümlelerim minik zihninde ufacık fikir doğurduysa kim bilir belki de gerçekten kızım büyüdüğünde çocuklar aç kalmaz. Çok mu fazla yük bindiriyorum minik kızıma? Benim yapamadığımı o yapabilir mi?

Öğrenmek

Kızım o kadar hızlı öğreniyor ki, bu mekanizmanın nasıl çalıştığını çok merak ediyorum. Dili kullanışı, yap-boz yapışı, bisiklete binişi... Her şey muhteşem. "Sessizce" kelimesinin karşıtının "Gürültüce" olması ne kadar mantıklı değil mi?  Bunu kendi keşfediyor. Kızımın diğer çocuklardan farklı olduğunu hiç ama hiç sanmıyorum. Gayet standart bir çocuk. Çocuk gelişim kitaplarına baktığımda yaş aralığına uygun davranıyor. Bu gelişimine katkıyı ben yada babası ne kadar yapıyoruz? Çok fazla olduğunu sanmıyorum. Televizyonu da çok kontrollu seyrediyor. Günde 1 saati geçmiyor. Ama bir şekilde öğreniyor. Bu öğrenme hızı beni büyülüyor gerçekten. Mesela durup dururken birden resimlerinde yuvarlak yapıp, insan resmediyor. Ya da birgün önce yapmasına imkan yok dediğim yap-bozu şak diye tamamlıyor. Sadece dil becerisi yada motor gelişiminden bahsetmiyorum. Sosyal ve duygusal olarak da gün be gün kocaman adımlar atıyor. Bir gün bakıyorum arkadaşına yardım ediveriyor, yada bir kedi yavrusuna merhamet duyuyor.

Kızım doğmadan önce hep korktuğum birşey vardı. Ya kızım merhametsiz, empatiden yoksun küçük bir cadı olursa ne yaparım diye endişelenirdim.  Şimdi düşünüyorum da ne gereksiz endişelermiş. Herşeyi vakti geldiğinde öğreniyor zaten. Sadece kenara çekilip seyretmek yeterliymiş.

Picasso'ya göre küçük bir kız